Moederdag
Als het bijna moederdag is, ga ik steevast op zoek naar een klein glazen vaasje. Het reist al een leven lang met me mee en op moederdag vul ik het vaasje met viooltjes uit de tuin. Dan leven de herinneringen op aan de band die ik had met mijn moeder toen ik nog een klein meisjes was.
Wanneer ik werk aan de tijdlijn van mijn leven, zijn het vaak spulletjes die mijn herinneringen wakker maken. Het rieten mandje dat ik als kleuter aan mijn arm mee naar school nam. Een servies dat ik kocht op de Noordermarkt en dat mijn Amsterdamse zolderkamer sierde. De kunstig geknipte silhouetten van mijn kinderen.
Het zijn op zichzelf geen kostbare eigendommen, maar deze persoonlijke spulletjes brengen ziel in mijn huis. Het zijn dingen waar een hele wereld aan gebeurtenissen en emoties achter ligt. Ze vormen het decor van een tijdperk, ze ‘omlijsten’ het leven dat ik toen leefde.
Sommige spulletjes zijn het dan ook waard om gekoesterd te worden, ze herinneren je aan waar je vandaan komt, welke reis je hebt afgelegd en zelfs aan wie je bent. Ben je bezig met je levensverhaal of autobiografisch schrijven, verbind je dan eens met de verhalen die verstopt liggen in die dierbare spulletjes.
Een boeketje liefde
Voorzichtig, op kousenvoetjes, sloop ik door de tuin. Ik zorgde ervoor dat de zweefvlieg, die net een landing gemaakt had op een lichtpaarse sering, niet op zou schrikken. Even bleef ik staan bij de losse tegel van het trappetje. Ik kon er urenlang zitten, de tegel een stukje opgelicht, om naar het harde werken van de zwarte mieren te kijken. Nee, niet vandaag, ik had immers een andere missie in de vroege ochtend.
Ik keek zoekend rond, van geel naar roze, van groen naar stralend rood, om dan neer te zakken bij de zachtheid van de viooltjes. Met mijn kleine vingertjes zocht ik naar de langste lengte van de steel, en plukte voorzichtig een blauw met geel viooltje. Ik stak mijn neus even in het pluizige hartje van mijn kostbare oogst en streek met de zachte blaadjes langs mijn lippen.
Op de bladeren van de vrouwenmantel parelden de dauwdruppels, als diamantjes in de morgenzon. Ze rolden alle kanten op toen ik er een volmaakt exemplaar van plukte. Tevreden met mijn handjevol schoonheid liep ik zo snel als de steentjes in het pad het toelieten naar binnen om het glazen vaasje te zoeken. Ik vulde het met water. Mijn hart voelde licht, omdat ik alle liefde die ik voor haar voelde wist uit te drukken met de tere blaadjes, de zachte geur en de compositie van prille schoonheid op het vaasje.
Snel zette ik het op tafel, naast haar bord, op de mooi gedekte ontbijttafel in de kamer. Ik wist dat ze het zou snappen, mijn moeder, die zelf zo groot was in het kleine gebaar. ‘Jij bent de allerliefste.’
In liefdevolle herinnering. #moederdag #levensverhalen
